تورهای علمی سبب افزایش آگاهی و حساسیت دانشجویان می شود
در مواجه با بخش عمده دانشجویان و فارغ التحصیلان رشته های منابع طبیعی و محیط زیست کشور؛ نبود انگیزه های کاری لازم، کمینه حساسیت به رخدادهای تلخ محیط زیستی و پائین بودن سطح آگاهی های عملی و اجرائی آنان، نقیصه ای بوده که همواره ساختار آموزشی مراکز دانشگاهی را به چالش کشانده و متولیان حوزه منابع طبیعی و محیط زیست کشور را دل نگران کرده است.
در راستای تحقق ضرورت افزایش سطح ارتباطی و هم گامی بخش های دانشگاهی و اجرایی حوزه منابع طبیعی، برگزاری تورهای علمی دانشجویی، با اهداف مواجه مستقیم دانشجویان با بهره برداران و شناخت عینی آنان از مؤلفه های تخریب عرصه های منابع طبیعی، وضعیت معیشتی و ساختارهای اجتماعی جوامع محلی می تواند یکی از مؤثرترین راه های افزایش سطح آگاهی و حساسیت دانشجویان و ایجاد انگیزه های کاری در بین آنان به عنوان دست اندرکاران و متولیان آینده طبیعت کشور باشد.
البته فراموش نکنیم که این ماجرای پائین بودن سطح حساسیت ها و انگیزه های حمایت از منابع طبیعی کشور محدود به مراکز دانشگاهی نمی شود و وضعیت آن در میان دیگر شهروندان ما غم بارتر است! شوربختانه با نظری به محتوای کتاب های درسی مقاطع ابتدایی و متوسطه آموزش و پرورش کشورمان هم در می یابیم که حجم آموزشهای مربوط به حوزه منابع طبیعی و محیط زیست در این کتابها که به کودکان و نوجوانان ما آموزش داده می شود تا چه اندازه ناچیز و در کمینه ممکن قرار دارد.
رسانه ملی هرگز به شکلی سزاوار و مسئولانه، در برنامه هایی مستمر به بیان ارزش های منابع طبیعی و تحلیل مسایل حوزه منابع طبیعی و محیط زیست کشور نپرداخته، روزنامه ها و رسانه های نوشتاری محلی و کشوری فاقد یک صفحه ثابت محیط زیستی هستند، ردپای مشخص و درخوری از آموزش ها و دغدغه های محیط زیستی در سریال ها و فیلم های سینمائی ما دیده نمی شود و خلاصه این که برنامه های مدون و جامعی که دارای توانمندی های ظرفیت سازی اطلاعاتی و فرهنگی در جامعه باشد، در برنامه های میان مدت و بلند مدت توسعه ای کشور کمتر دیده می شود تا در این رهیافت شاهد افزایش حساسیت ها و علاقه روزافزون مردم کشورمان در حوزه منابع طبیعی و محیط زیست باشیم!
نگارنده دیروز – ۲۹ بهمن ۱۳۹۰ – در یک تور علمی فشرده یک روزه که به همت روابط عمومی اداره کل منابع طبیعی و دانشکده منابع طبیعی شهرکرد ترتیب داده شده بود، دانشجویان را برای بازدید از پروژه های در دست اجرای طرح صیانت و توسعه جنگل های لردگان همراهی کرده و در این برنامه دانشجویان از نزدیک با فعالیت های اجرایی منابع طبیعی، شیوه زندگی و وضعیت معیشتی جوامع محلی منطقه آشنا شده و دغدغه های حوزه منابع طبیعی و محیط زیست استان به بحث و تبادل نظر گذاشته شد.
عباس محمدی گفته است:
۳۰ بهمن, ۱۳۹۰ در ساعت ۲۳:۳۴
درود بر هومان عزیز
درست است! یکی از بهترین راه ها برای حفظ طبیعت، ایجاد حساسیت نسبت به ارزش داشته های طبیعی است. پیروز باشی.
محمد درویش گفته است:
۱ اسفند, ۱۳۹۰ در ساعت ۰۸:۴۴
کلاً من با با نوع تور موافقم، به شرط آن که “ماهی” درش گیر نکنه!
.
درود …
محمد درویش گفته است:
۱ اسفند, ۱۳۹۰ در ساعت ۰۸:۴۶
ببخشید! “با” دوم را “هر” بخوانید لطفاً
. گفته است:
۴ اسفند, ۱۳۹۰ در ساعت ۱۱:۳۵
درود بر دوست خوبم،دلم برای یک گفتگوی محیط زیستی با شما تنگ شده .
کاکا هومان، خیر نبینه او که صفحه محیط زیست روزنامه زاینده رود ورداشت،تش به روزگارش…
به او و تش قسم که هموطور که بت قول دادم،ای صفحنه ایورگردونم اما از نوع انقلابیش …حالا بشین سل کن…فقط بم فرصت بده تا متقاعدشون کنم.
هومان خاکپور گفته است:
۴ اسفند, ۱۳۹۰ در ساعت ۲۲:۴۱
به عباس محمدی:
انشاءالله که این ضرورت به اندازه اثرگذاری در پاسداری از طبیعت مان، از جایگاه سزاوار در بین مسئولان مراکز دانشگاهی و دستگاه های اجرائی حوزه محیط زیست و منابع طبیعی کشور برخوردار باشد.
هومان خاکپور گفته است:
۴ اسفند, ۱۳۹۰ در ساعت ۲۲:۴۴
به محمد درویش:
محمدجان با گیر کردن هر نوع ماهی مخالف هستی؟ نیستی!
هومان خاکپور گفته است:
۴ اسفند, ۱۳۹۰ در ساعت ۲۲:۴۷
به دوست خوبم – . (نقطه!):
باشه منتظر می مونیم ببینیم چقدر تلاش های انقلابی تون کارگر می افته …