تداوم روند جاده سازی در جنگلهای بکر منطقه موگوئی، نگرانی بیشتر کارشناسان و دوستداران طبیعت در سرزمین بختیاری را به همراه داشته است. در حالی طول جاده های احداث شده در این جنگلهای بکر از مرز ۱۵۰ کیلومتر می گذرد که راه سازان قدرتمند! کمترین توجه ای به هشدارها و ممانعت های دستگاه های متولی جنگل و محیط زیست منطقه نداشته و بی مهابا به راه سازی های غیر کارشناسی خود در این منطقه بکر جنگلی زاگرس ادامه می دهند.

    منطقه موگویی بازفت از شهرستان کوهرنگ در چهار محال و بختیاری به عنوان یکی از ظرفیت های ارزشمند تنوع زیستی و ذخایر ژنتیکی زاگرس مرکزی محسوب شده و به علت عدم وجود جاده های دسترسی، تاکنون عبور و مرور کمتری در آن صورت گرفته و در مقایسه با خیلی از دیگر نقاط زاگرس، تقریبا” دست نخورده و بکر باقیمانده است.

   مقامات ارشد اجرایی استان به بهانه ی خیر خدمات رسانی به مناطق محروم و ایجاد زیرساخت های رفاهی – مثل برق، مخابرات و … _  به این مناطق توسعه نیافته، در طی  ۵ سال گذشته اقدام به صرف هزینه های زیادی در این منطقه نموده و بدون هرگونه مطالعه و ارزیابی لازم نظم طبیعی حاکم بر منطقه را بهم زده و جنگلها و تنوع زیستی این قطعه بکر از زاگرس را با تهدیدی جدی مواجه کرده اند. با انجام یک مطالعه چند منظوره و جامع می شد با صرف هزینه هایی کمتر، حدود ۳۰۰ خانوار ساکن در ۷ روستای پراکنده در جنگلهای این منطقه را تجمیع و ساماندهی نموده و زیرساخت های اشتغال زایی و برخورداری از امکانات رفاهی اولیه را برای آنها فراهم نمود. عمده خانوارهای ساکن در این روستاها به لحاظ شرایط کوهستانی منطقه فاقد زمین های کشاورزی مناسب و یا حرفه ای درآمدزا بودی و اغلب تحت پوشش کمیته امداد بوده و با پرورش تعداد اندکی بز، از کمینه های رفاهی حداقلی برخوردار می باشند.

   به رغم نیت های خیر مدیران اجرایی محلی، جاده های احداث شده سبب نابودی هزاران درخت کهنسال شده و ضمن کاهش ضریب حفاظتی جنگل های منطقه، سبب برهم خوردن امنیت اجتماعی جوامع محلی منطقه و مناطق همجوار در استان چهار محال و بختیاری – از حیث حمل و ترانزیت قاچاق (اسلحه و مواد مخدر) – گردیده اند. تهدیدهای اجتماعی به لحاظ جاده های احداثی در این منطقه ی دورافتاده و همجواری با مناطق مرزی و جرم خیز، همگی غیرکارشناسی بودن اقدامات به ظاهر محرومیت زدای مسئولین محلی را به نمایش می گذارد.

   هر چند احداث این همه جاده برای این روستاهای پراکنده در جنگل از اساس فاقد مطالعه و ارزیابی زیست محیطی می باشد اما متأسفانه همین جاده های ساخته شده نیز از حداقل های استاندارد جاده سازی در کشور بی بهره بوده و عمدتا” به شیوه ی غیر مهندسی و با آزمون و خطا احداث شده و تنها خودروهای کمک دار _ آن هم نه در فصول بارش های سالانه – امکان تردد در این راه ها را خواهند داشت!

   به هر حال خردمندانه تر آن بود که مسئولین محلی به جای صرف این هزینه های گزاف جهت ایجاد راه های دسترسی و زیرساخت های رفاهی مثل برق، مخابرات و … و به دنبال آن تبعات ناخواسته مثل تهدید جدی جنگلها، ذخایر ژنتیکی و تنوع زیستی و امنیت اجتماعی منطقه و مناطق همجوار، با انجام یک مطالعه جامع و همه جانبه و در راستای حفاظت از تنوع زیستی و بهره برداری پایدار منطقه اقدام به تجمیع و ساماندهی این روستاهای پراکنده می نمودند و با بهره گیری و ارتقاء ظرفیت های اشتغال زایی منطقه – مانند گردشگری، جنگلداری، شیلات، زنبورداری و … – ضمن محرومیت زدایی از سیمای منطقه و بهبود معیشت مردم، سبب ارتقاء ظریب حفاظتی طبیعت بکر منطقه در راستای پیشگیری از تغییر در اکوسیستم این کوهستان کم همتا در زاگرس می گردیدند.