مصوبه ای را که در نخستین روز کاری سال ۱۳۸۹ – ۱۵ فروردین – از تصویب نمایندگان بهارستان نشین گذشت را که یادتان هست؟  مصوبه ای که به موجب آن «تمام چاه‌های عمیق و نیمه‌عمیقی که پیش از سال ۱۳۸۴ و به صورتی غیرقانونی در کشور حفر شده‌‌اند را مجاز شمرده و وزارت نیرو را موظف کرده بود برای این چاه‌های کشاورزی فاقد پروانه واقع در دشت‌های ممنوعه آبی، مجوز و پروانه صادر کند»، مصوبه حیرت انگیزی که علاوه بر تشویق متخلفان منابع آبی کشور، غارت آب را مشروعیت می بخشید و وضعیت بحرانی دشت ها را تشدید می کرد.

   به نقل از پایگاه خبری سبزپرس، خوشبختانه شورای نگهبان با مصوبه ای خردمندانه، این مصوبه طبیعت ستیزانه مجلس را مغایر با اصول ۴۰، ۱۵۶، ۱۵۹ و ۱۷۳ قانون اساسی و شرع تشخیص داده و آن را رد کرد.

   در مناطق روستایی کشور ما از دهه ۴۰ بود که حفر چاه‌های عمیق و نیمه عمیق در دشت‌های مختلف آغاز و جایگزین قنات ها در بهره برداری از آب های زیرزمینی گردید و ظرف ۲۰ سال تعداد این چاه ها به ۱۰۵ هزار حلقه مجاز و غیرمجاز رسید و به دلیل برداشت بیش از حد مجاز، از همان زمان افت آب‌های زیرزمینی در کشور آغاز گردید. اما متأسفانه به دلیل مدیریت ناکارآمد حاکم بر منابع آبی این سرزمین باعث شد نه تنها چاه های غیرمجاز بسته نشود بلکه حفر چاه های غیرمجاز همچنان ادامه یابد.

   پایین رفتن سطح آب‌ سفره های زیرزمینی دشت های ممنوعه و محدود را در کشور رقم زد. چاه‌های نیمه عمیق به عمیق تبدیل شد، هزینه های تأمین آب کشاورزان افزایش یافت، قنات‌های قدیمی خشک شد و سبب شور شدن ‌آب شیرین چاه‌ها گردید که این شوری نیز انتقال اجباری آب از جایی به جای دیگر و خشک شدن، شوری و تبدیل به نمک زار شدن دشت‌ها را به دنبال داشت. از دیگر اثرات مخرب افت آب‌های زیرزمینی، می توان به نشست زمین – ایجاد فروچاله‌ها – و به دنبال این رخداد، از دست رفتن قابلیت آبگیری سفره های زیرزمینی و هدر رفت آب ها اشاره کرد و در نهایت اینکه، بیابانی شده سرزمین را شاهد خواهیم بود.

   در حال حاضر شمار چاه های غیر مجاز حفر شده در کشور به ۹۰ هزار حلقه رسیده و بیش از ۶۰۰ دشت ایران با افت شدید آب‌های زیر زمینی مواجه هستند و بر اساس گزارش موسسه نشنال جئوگرافیک هر ساله به طور متوسط  یک متر از سطح آب‌های زیرزمینی ایران کاسته می‌شود.

   در شرایط فعلی مهمترین گزینه برای برون رفت از این وضعیت بحرانی، توجه به مؤلفه های تولید آب در کشور است. بر بنیاد اصول علمی غیرقابل انکار، پوشش گیاهی و جنگل ها نقش حیاتی در نفوذ آب و افزایش ذخایر سفره های زیر زمینی دارند. صرف نظر از اثرات زیست محیطی جنگل ها و پوشش گیاهی در تأمین بستر حیات و توسعه پایدار، اولویت دادن سزاوار به صیانت و پاسداری از جنگل ها و پوشش گیاهی در یک مدیریت کارآمد، با هدف تولید آب در وضعیت بحرانی کنونی اجتناب ناپذیر به نظر می رسد.