این روزها همراه با گرم شدن هوا و افزایش احتمال بیآبی مجدد زایندهرود و همچنین برخی خبرهای منتشر شده در خصوص مجوزهای تونل گلاب ۲، شاهد گسترش مجدد واکنشهایی در بین مردم و مسئولان منطقهای و ملی در خصوص پروژههای انتقال آب از سرشاخههای کارون به زایندهرود هستیم. ماجرای احداث تونل گلاب ۲ به بهانه تأمین آب موردنیاز اصفهان بزرگ در افق ۱۴۲۰ و نگرانیهای مردم بالادست زایندهرود در چهارمحال و بختیاری در این خصوص که از آن به «انحراف رودخانه زایندهرود» یاد میکنند همچنان ادامه داشته و هنوز افکار عمومی از پاسخها و توجیههای مسئولان قانع نشده است. در زمینه همین موضوعات در گفتگویی با خبرنگار روزنامه ایران شرکت کردهام که میتوانید شرح کامل آنرا در زیر بخوانید:
روزنامه ایران: رئیس سازمان حفاظت محیطزیست ابراز امیدواری کرد که با توجه به تأکید رئیسجمهوری آب تا پایان سال در زایندهرود جریان داشته باشد. معصومه ابتکار در این اظهار امیدواری کشاورزی در حوزه زایندهرود در دو استان اصفهان و چهارمحال و بختیاری را مورداشاره قرار داد و گفت: «اگر کشاورزان ما در حوزه چهارمحال و بختیاری و زایندهرود بخواهند به فعالیت خود ادامه دهند، تالاب گاوخونی و زایندهرود را تحت تأثیر قرار میدهند».
هومان خاکپور، کارشناس منابع طبیعی نیز در گفتوگو با «ایران» گفت که ۹۰ درصد آب زایندهرود صرف کشاورزی سنتی میشود و همین مسئله به هدر رفت این آب ارزشمند منجر میشود. او عنوان کرد که اگر کشاورزی مکانیزه شود ۳۰ درصد راندمان آب بالا میرود که میتوان حقابه تالاب گاوخونی را از آن تأمین کرد. او البته یک پیششرط داشت: «به شرطی که نخواهیم صنایع اصفهان را بیش از آنچه امروز هست، گسترش دهیم.»
«معصومه ابتکار» معاون رئیسجمهوری همچنین با اشاره به «طومار شیخ بهایی» که به تقسیمبندی سنتی آب زایندهرود پرداخته است، گفت: «در این طومار نیز به مسئله رهاسازی آب از کوهرنگ تا تالاب برای تالاب گاوخونی اشارهشده؛ چراکه دانش سنتی نیز به این موضوع معتقد بوده که چرخه هیدرولوژیکی آب برای برقراری تمام ساختارهای این زیستبوم بسیار ضروری است.» او درباره نقش کشاورزی در حیات زایندهرود گفت: «علاوه بر آن بخشهای صنعتی و شهرداریها هم با برداشت بیرویه آب از منابع محدود زیرزمینی و رودخانه میتوانند شرایطی را ایجاد کنند که هرگز آب داخل زایندهرود جاری نشود.» وی ادامه داد: بنابراین درخواست ما این است که هموطنان به چرخه آب توجه داشته باشند و میزان فعالیتها را بر اساس ظرفیتها تنظیم کنند.
هومان خاکپور از کنار پل زمان خان زایندهرود درست جایی که زایندهرود از سد خارج و به سمت اصفهان روانه میشود در گفتوگو با «ایران» گفت: «الآن چون فصل بهرهبرداری کشاورزان نیست، دبی آبی که به سمت اصفهان میرود بالاتر از میانگین آورد آن و بین ۲۰ تا ۲۵ مترمکعب بر ثانیه است.» به گفته او این آب از سه هفته پایانی سال تا ۲۰ اردیبهشت در اختیار زایندهرود است یا صرف صنایع میشود یا صرف شالیکاری. در این مدت احتمالاً اگر برداشتی شود از سمت باغداران چهارمحال و بختیاری است یا شالیکاران اصفهان. چرایی شالیکاری (برنج) در اصفهان با توجه به خشکسالیها و کمبود آب ازجمله سؤالاتی است که هنوز پاسخی که به نفع محیطزیست باشد! به آن داده نشده است.
به گفته «هومان خاکپور» وقتی آب از باغهای سامان و باغ بهاران میگذرد به زرینشهر و لنجانات اصفهان وارد میشود. در میان محصولات این منطقه، برنج لنجان برای خودش شهرتی دستوپا کرده است. خاکپور ادامه داد: در این منطقه شاهد توسعه زارعت برنج هستیم. این شالیکاریها به گفته او عمدتاً توسط نهرها و کانالهای بزرگ انحراف آب بهصورت سنتی و خاکی آبیاری میشوند. او این روش را باعث هدر رفت نزدیک به ۴۰ درصد آب زایندهرود دانست و گفت: «این آب حتی به مزارع هم نمیرسد.» همینجاست که شاهد کاهش دبی آب رودخانه زایندهرود هستیم. آب زایندهرود بعد از شالیکاریهای لنجان وارد صنایع فولاد و ذوبآهن شده و به اصفهان میرسد؛ اما این پایان موجهای زایندهرود نیست. این آب پس از مصرف صنایع به زمینهای کشاورزی در شرق اصفهان میرسد. خاکپور گفت: «اصلاً آبی به گاوخونی نمیرسد.» او اعتقاد دارد فارغ از نگاه منطقهای که چهارمحال و بختیاری را از هم جدا میکند، باید فرا منطقهای به زایندهرود توجه شود: «باید با یک نگاه جامع، در بخش کشاورزی راندمان آب را اصلاح کنیم. الگوی کشت را با توجه به شرایط اقلیمی منطقه انتخاب کنیم. محصولات کم آب بر را جایگزین برنج و سیبزمینی که پر آب هستند، کنیم.» جای تعجب دارد در نقطهای که بیشترین مراکز دانشگاهی و علمی متمرکز هستند راندمان آبیاری با میانگین کشور یکی است.
افکار عمومی انتظار دارد درجایی که شاهد تجمیع دانشگاه و دانشگاهیان هستیم، راندمان آب بهمراتب بالاتر از میانگین کشوری باشد. اگر آبیاری در کشاورزی منطقه، نصف یا تا یکسوم تقلیل یابد، با صرفهجویی در بخش راندمان آب میتوان حقابه زیستی زایندهرود و گاوخونی را تأمین کرد. هرچند صنایع موجود در اصفهان هم در بخش مصرف آب با انتقاداتی روبهرو هستند و باید روشهای اصلاحی را برای کاهش مصرف آب خود به کار بگیرند اما ۹۰ درصد آب زایندهرود صرف کشاورزی سنتی باهدف تولید «محصولات پر آب بر» میشود. او گفت نیاز آبی صنایع از زایندهرود کمتر از ۱۰ درصد است که میتوانند با «بازچرخانی» آب از منابع آب استفاده بهینهای داشته باشند. او یک نکته را هم یادآوری کرد برای اینکه بتوان زایندهرود و گاوخونی را نجات داد باید پایانی قطعی برای گسترش صنایع در اصفهان نوشت و به سمت گردشگری تاریخی – طبیعی رفت.